Το τελευταίο διάστημα, λόγω ασφαλιστικού, όλο και περισσότερες απεργιακές κινητοποιήσεις εξαγγέλλονται από διάφορους κλάδους εργαζομένων, με κορυφαίες αυτές των εργαζομένων στη ΔΕΗ. Πόσο παλιό όμως είναι το μέτρο της απεργίας, ως μοχλός πίεσης των εργαζομένων προς το κράτος και τους διοικούντες;
Η πρώτη μεγάλη απεργία στην Ιστορία έγινε από τους εργάτες στις Πυραμίδες της αρχαίας Αιγύπτου, σύμφωνα με πάπυρους που βρέθηκαν, το 1200 π.Χ. 
Τα δικαιώματά τους δεν έχουν γίνει γνωστά, παρά μόνο πως αποφάσισαν να στασιάσουν σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Αναλυτές εκτιμούν πως η απεργία τους επικεντρωνόταν στο να δουλεύουν λιγότερο από 16 ώρες την ημέρα και να λαμβάνουν μία χούφτα σιτάρι ημερησίως παραπάνω.
Πολλά χρόνια αργότερα, το 1917, το Μεξικό έγινε η πρώτη χώρα παγκοσμίως που προστάτευσε θεσμικά, στο Σύνταγμά της, το δικαίωμα των εργαζομένων να διεκδικούν μέσω της απεργίας.
Εξήντα τρία χρόνια αργότερα, στις 14 Αυγούστου του 1980, οι εργαζόμενοι στα ναυπηγεία του Γκντανσκ της Πολωνίας κατέβηκαν σε απεργία, τη μεγαλύτερη του κλάδου τους, ζητώντας την ελεύθερη δημιουργία των εργατικών ενώσεων, που μέχρι τότε αρνούταν το κουμουνιστικό καθεστώς. Ηγέτης των απεργών ήταν ένας 37χρονος ηλεκτρολόγος, ο Λεχ Βαλέσα, ο οποίος τύγχανε να έχει και τη στήριξη του Πολωνού πάπα Ιωάννη Παύλου. Λίγα χρόνια αργότερα αυτός ο θαρραλέος απεργός κέρδισε το Νόμπελ Ειρήνης, το 1983 και επτά χρόνια μετά έγινε πρόεδρος της χώρας του.
Την ίδια χρονιά με την απεργία στα ναυπηγεία της Πολωνίας, η Ελλάδα έρχεται αντιμέτωπη με τη μεγαλύτερη απεργία του Τύπου, όταν οι ιδιοκτήτες των εφημερίδων αποφάσισαν να ακολουθήσουν τη σύγχρονη τεχνολογία, υιοθετώντας τη μέθοδο της φωτοσύνθεσης, τη χρήση δηλαδή του ηλεκτρονικού υπολογιστή στην έκδοση της εφημερίδας. Αποτέλεσμα αυτής της ενέργειας ήταν ένας ολόκληρος κλάδος, οι λινοτύπες, να μείνουν χωρίς δουλειά. Έτσι, προχώρησαν σε απεργία, που κράτησε παραπάνω από τρεις εβδομάδες και στο τέλος κατάφεραν να συνταξιοδοτηθούν με ευνοϊκότερους όρους ή να συνεχίσουν ως απασχολούμενοι υπό άλλη ιδιότητα. Τότε, με τη στήριξη των απεργών, εξεδόθη μία εφημερίδα, η «Αυριανή».
Ένα χρόνο νωρίτερα, η Ελλάδα είχε βρεθεί αντιμέτωπη και με τη μεγαλύτερη απεργία των τραπεζικών, που κράτησε περίπου 40ημέρες. Ήταν 1979, όταν ο τότε υπουργός Συντονισμού Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, επιχείρησε να αλλάξει το ωράριο των τραπεζών, που μέχρι τότε οι περισσότερες ήταν κρατικές. Η ΟΤΟΕ προχώρησε σε απεργία διαρκείας και φυσικά το νομοσχέδιο δεν πέρασε τελικά, ωστόσο σήμερα που οι περισσότερες τράπεζες έχουν ιδιωτικοποιηθεί, δύσκολα βρίσκεται απεργός σε ιδιωτική τράπεζα, με αποτέλεσμα το πανίσχυρο συνδικάτο της ΟΤΟΕ στις μέρες μας να αποδυναμωθεί αισθητά.
Ο Μητσοτάκης όμως είχε το… χάρισμα να ξεσηκώνει τα συνδικάτα και κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του. Αξέχαστη η απεργία των εργαζομένων της ΔΕΗ (όπως και σήμερα, πάλι λόγω ασφαλιστικού), που κατέβαζαν κα ανέβαζαν τον διακόπτη του ρεύματος, όποτε αυτοί επιθυμούσαν ή η σύγκρουση με τους εργαζομένους της ΕΘΕΛ, όταν ο Μητσοτάκης επιχείρησε να ιδιωτικοποιήσει τα λεωφορεία και οι απεργοί έγδυναν στη μέση του δρόμου όποιους προσπαθούσαν να αποκτήσουν λεωφορείο υπό το νέο καθεστώς.
Σήμερα είναι γεγονός πως οι εργαζόμενοι όλων των κλάδων, όσο κι αν πιεστούν, δυστυχώς δεν θα μπορέσουν να προχωρήσουν σε τόσο δυνατές απεργιακές κινητοποιήσεις για να διεκδικήσουν τα δίκαιά τους, καθώς το κράτος έχει καταφέρει να εγκλωβίσει τόσο πολύ τους πολίτες, που φοβούνται να χάσουν έστω και μια μέρα από τη δουλειά τους, για να μην τους λείψει το μεροκάματο, το οποίο αν και δεν τους καλύπτει όλες τους τις ανάγκες, είναι απαραίτητο για να καλύψουν τρύπες του προσωπικού και οικογενειακού τους προϋπολογισμού.
Και κλείνω θέλοντας να σας θυμίσω πως όταν ο συνθέτης Μάνος Λοΐζος ήθελε να ηχογραφήσει το τραγούδι της εργατιάς «Πάγωσε η τσιμινιέρα», με χορωδία εργατών από τα ναυπηγεία του Σκαραμαγκά, η διοίκηση της επιχείρησης δεν του έδωσε την άδεια, με αποτέλεσμα να το τραγουδήσει μόνος του ο Γιώργος Νταλάρας…
Τα δικαιώματά τους δεν έχουν γίνει γνωστά, παρά μόνο πως αποφάσισαν να στασιάσουν σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Αναλυτές εκτιμούν πως η απεργία τους επικεντρωνόταν στο να δουλεύουν λιγότερο από 16 ώρες την ημέρα και να λαμβάνουν μία χούφτα σιτάρι ημερησίως παραπάνω.Πολλά χρόνια αργότερα, το 1917, το Μεξικό έγινε η πρώτη χώρα παγκοσμίως που προστάτευσε θεσμικά, στο Σύνταγμά της, το δικαίωμα των εργαζομένων να διεκδικούν μέσω της απεργίας.
Εξήντα τρία χρόνια αργότερα, στις 14 Αυγούστου του 1980, οι εργαζόμενοι στα ναυπηγεία του Γκντανσκ της Πολωνίας κατέβηκαν σε απεργία, τη μεγαλύτερη του κλάδου τους, ζητώντας την ελεύθερη δημιουργία των εργατικών ενώσεων, που μέχρι τότε αρνούταν το κουμουνιστικό καθεστώς. Ηγέτης των απεργών ήταν ένας 37χρονος ηλεκτρολόγος, ο Λεχ Βαλέσα, ο οποίος τύγχανε να έχει και τη στήριξη του Πολωνού πάπα Ιωάννη Παύλου. Λίγα χρόνια αργότερα αυτός ο θαρραλέος απεργός κέρδισε το Νόμπελ Ειρήνης, το 1983 και επτά χρόνια μετά έγινε πρόεδρος της χώρας του. 
Την ίδια χρονιά με την απεργία στα ναυπηγεία της Πολωνίας, η Ελλάδα έρχεται αντιμέτωπη με τη μεγαλύτερη απεργία του Τύπου, όταν οι ιδιοκτήτες των εφημερίδων αποφάσισαν να ακολουθήσουν τη σύγχρονη τεχνολογία, υιοθετώντας τη μέθοδο της φωτοσύνθεσης, τη χρήση δηλαδή του ηλεκτρονικού υπολογιστή στην έκδοση της εφημερίδας. Αποτέλεσμα αυτής της ενέργειας ήταν ένας ολόκληρος κλάδος, οι λινοτύπες, να μείνουν χωρίς δουλειά. Έτσι, προχώρησαν σε απεργία, που κράτησε παραπάνω από τρεις εβδομάδες και στο τέλος κατάφεραν να συνταξιοδοτηθούν με ευνοϊκότερους όρους ή να συνεχίσουν ως απασχολούμενοι υπό άλλη ιδιότητα. Τότε, με τη στήριξη των απεργών, εξεδόθη μία εφημερίδα, η «Αυριανή». 
Ένα χρόνο νωρίτερα, η Ελλάδα είχε βρεθεί αντιμέτωπη και με τη μεγαλύτερη απεργία των τραπεζικών, που κράτησε περίπου 40ημέρες. Ήταν 1979, όταν ο τότε υπουργός Συντονισμού Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, επιχείρησε να αλλάξει το ωράριο των τραπεζών, που μέχρι τότε οι περισσότερες ήταν κρατικές. Η ΟΤΟΕ προχώρησε σε απεργία διαρκείας και φυσικά το νομοσχέδιο δεν πέρασε τελικά, ωστόσο σήμερα που οι περισσότερες τράπεζες έχουν ιδιωτικοποιηθεί, δύσκολα βρίσκεται απεργός σε ιδιωτική τράπεζα, με αποτέλεσμα το πανίσχυρο συνδικάτο της ΟΤΟΕ στις μέρες μας να αποδυναμωθεί αισθητά. 
Ο Μητσοτάκης όμως είχε το… χάρισμα να ξεσηκώνει τα συνδικάτα και κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του. Αξέχαστη η απεργία των εργαζομένων της ΔΕΗ (όπως και σήμερα, πάλι λόγω ασφαλιστικού), που κατέβαζαν κα ανέβαζαν τον διακόπτη του ρεύματος, όποτε αυτοί επιθυμούσαν ή η σύγκρουση με τους εργαζομένους της ΕΘΕΛ, όταν ο Μητσοτάκης επιχείρησε να ιδιωτικοποιήσει τα λεωφορεία και οι απεργοί έγδυναν στη μέση του δρόμου όποιους προσπαθούσαν να αποκτήσουν λεωφορείο υπό το νέο καθεστώς. Σήμερα είναι γεγονός πως οι εργαζόμενοι όλων των κλάδων, όσο κι αν πιεστούν, δυστυχώς δεν θα μπορέσουν να προχωρήσουν σε τόσο δυνατές απεργιακές κινητοποιήσεις για να διεκδικήσουν τα δίκαιά τους, καθώς το κράτος έχει καταφέρει να εγκλωβίσει τόσο πολύ τους πολίτες, που φοβούνται να χάσουν έστω και μια μέρα από τη δουλειά τους, για να μην τους λείψει το μεροκάματο, το οποίο αν και δεν τους καλύπτει όλες τους τις ανάγκες, είναι απαραίτητο για να καλύψουν τρύπες του προσωπικού και οικογενειακού τους προϋπολογισμού.
Και κλείνω θέλοντας να σας θυμίσω πως όταν ο συνθέτης Μάνος Λοΐζος ήθελε να ηχογραφήσει το τραγούδι της εργατιάς «Πάγωσε η τσιμινιέρα», με χορωδία εργατών από τα ναυπηγεία του Σκαραμαγκά, η διοίκηση της επιχείρησης δεν του έδωσε την άδεια, με αποτέλεσμα να το τραγουδήσει μόνος του ο Γιώργος Νταλάρας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου