10 είναι αυτή τη στιγμή οι μεγαλύτερες εμπόλεμες ζώνες στον πλανήτη. 10 τόποι όπου το αίμα δεκάδων μαχητών και αμάχων ρέει καθημερινά.
Στο Σουδάν, η περιοχή του Νταρφούρ βρίσκεται από το 2003 στο επίκεντρο της παγκόσμιας κοινής γνώμης, άσχετα αν ουδείς κάνει κάτι για να ανατρέψει τη διαμάχη μεταξύ μουσουλμανικών ομάδων αραβικής καταγωγής και μη αραβικών μουσουλμανικών φυλών, που έχει ως αποτέλεσμα την κατάρρευση της κρατικής δομής και την απώλεια χιλιάδων ανθρώπινων ζωών.
Το Ιράκ, τείνει να γίνει ο εφιάλτης των ΗΠΑ. Ένας 4ετής πόλεμος δίχως τελειωμό, στη διάρκεια του οποίου χιλιάδες Αμερικανοί, Ιρακινοί, γυναίκες και παιδιά έχουν βρει το θάνατο. Ένας τόπος στον οποίο θα αργήσει να ξημερώσει η ειρήνη.
Στο Αφγανιστάν, ο πόλεμος κρατάει 30 χρόνια, καθώς έχει γίνει στόχος τόσο των Αμερικανών, όσο και των Σοβιετικών, ενώ οι εμφύλιες συρράξεις μέχρι και σήμερα δεν λένε να σταματήσουν. Οι Ταλιμπάν προσπαθούν και πάλι να πάρουν τον έλεγχο από την κυβέρνηση Καρζάι, ενώ οι υπερδυνάμεις, που εμφανίστηκαν το 2001 ως σωτήρες των Αφγανών, φαίνεται σιγά- σιγά και αθόρυβα να αποσύρονται…
Στην Ουγκάντα παρατηρείται μία από τις λιγότερο γνωστές, αλλά φονικότερες ίσως διαμάχες της τελευταίας 20ετίας, καθώς έχει κοστίσει τη ζωή σε 500.000 ανθρώπους περίπου και έχει επηρεάσει τη σταθερότητα των γειτονικών κρατών, όπως το Σουδάν και τη Δημοκρατία του Κογκό. Μικρές αντάρτικες ομάδες ειδικεύονται στις απαγωγές παιδιών, τα οποία χρησιμοποιούν στην αρχή ως σεξουαλικούς σκλάβους και στη συνέχεια τους ετοιμάζουν για να πολεμήσουν τις κυβερνητικές δυνάμεις.
Στο Ζαΐρ, στις ανατολικές επαρχίες της Δημοκρατίας του Κονγκό, εξελίσσεται μια ανθρώπινη τραγωδία, από το 1994, της οποίας οι απαρχές βρίσκονται στις διαβόητες σφαγές της Ρουάντα, μεταξύ Χούτου και Τούτσι.
Στην Παλαιστίνη, οι συγκρούσεις μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων είναι σχεδόν καθημερινοί, γεγονός που θεωρείται ως η σημαντικότερη απειλή για την παγκόσμια ασφάλεια, καθώς οι συνέπειες της αραβοϊσραηλινής διένεξης υπερβαίνουν κατά πολύ την τοπική του εμβέλεια.
Η Τσετσενία, αποτελεί από το 1991 διαρκή εστία έντασης, ενώ η προσπάθεια τόσο ετών να επανέλθει και πάλι η περιοχή στη ρωσική «αγκαλιά», έχει ήδη κοστίσει δύο πολέμους, από το 1994 και βομβιστικές επιθέσεις και ομηρίες, από τη μεριά των Τσετσένων, όπως αυτές στο θέατρο της Μόσχας, το 2002 και στο σχολείο του Μπεσλάν, το 2004.
Στην Αλγερία, ο κύκλος αίματος που άνοιξε το 1992, με την ακύρωση των εκλογών, που επιβεβαίωναν την κυριαρχία του Στρατού Ισλαμικής Σωτηρίας, συνεχίζεται έως σήμερα, καθώς η κρατική χορήγηση αμνηστίας που δόθηκε στους αντάρτες, φαίνεται πως δεν τους έπεισε για να απομακρυνθούν από τις ορεινές περιοχές της χώρας και να σταματήσουν να πραγματοποιούν επιθέσεις, κυρίως προς τον άμαχο πληθυσμό.
Στη Σομαλία, από το 1992 επικρατεί καθεστώς αναρχίας, καθώς αντάρτες, πολέμαρχοι, ισλαμιστές, αυτονομιστικά κινήματα, αποσχιστικές ομάδες, προσωρινές κυβερνήσεις, ο πρόεδρος της χώρας και μια αποτυχημένη αμερικανική παρέμβαση το 1993, έχουν δημιουργήσει μια χαοτική κατάσταση.
Τέλος, στη Σρι Λάνκα, κυβερνητικές δυνάμεις και αυτονομιστές Ταμίλ μάχονται ανοιχτά από το 1983, σε έναν εμφύλιο που μοιάζει να μην έχει τέλος…
Στο Σουδάν, η περιοχή του Νταρφούρ βρίσκεται από το 2003 στο επίκεντρο της παγκόσμιας κοινής γνώμης, άσχετα αν ουδείς κάνει κάτι για να ανατρέψει τη διαμάχη μεταξύ μουσουλμανικών ομάδων αραβικής καταγωγής και μη αραβικών μουσουλμανικών φυλών, που έχει ως αποτέλεσμα την κατάρρευση της κρατικής δομής και την απώλεια χιλιάδων ανθρώπινων ζωών.
Το Ιράκ, τείνει να γίνει ο εφιάλτης των ΗΠΑ. Ένας 4ετής πόλεμος δίχως τελειωμό, στη διάρκεια του οποίου χιλιάδες Αμερικανοί, Ιρακινοί, γυναίκες και παιδιά έχουν βρει το θάνατο. Ένας τόπος στον οποίο θα αργήσει να ξημερώσει η ειρήνη.
Στο Αφγανιστάν, ο πόλεμος κρατάει 30 χρόνια, καθώς έχει γίνει στόχος τόσο των Αμερικανών, όσο και των Σοβιετικών, ενώ οι εμφύλιες συρράξεις μέχρι και σήμερα δεν λένε να σταματήσουν. Οι Ταλιμπάν προσπαθούν και πάλι να πάρουν τον έλεγχο από την κυβέρνηση Καρζάι, ενώ οι υπερδυνάμεις, που εμφανίστηκαν το 2001 ως σωτήρες των Αφγανών, φαίνεται σιγά- σιγά και αθόρυβα να αποσύρονται…Στην Ουγκάντα παρατηρείται μία από τις λιγότερο γνωστές, αλλά φονικότερες ίσως διαμάχες της τελευταίας 20ετίας, καθώς έχει κοστίσει τη ζωή σε 500.000 ανθρώπους περίπου και έχει επηρεάσει τη σταθερότητα των γειτονικών κρατών, όπως το Σουδάν και τη Δημοκρατία του Κογκό. Μικρές αντάρτικες ομάδες ειδικεύονται στις απαγωγές παιδιών, τα οποία χρησιμοποιούν στην αρχή ως σεξουαλικούς σκλάβους και στη συνέχεια τους ετοιμάζουν για να πολεμήσουν τις κυβερνητικές δυνάμεις.
Στο Ζαΐρ, στις ανατολικές επαρχίες της Δημοκρατίας του Κονγκό, εξελίσσεται μια ανθρώπινη τραγωδία, από το 1994, της οποίας οι απαρχές βρίσκονται στις διαβόητες σφαγές της Ρουάντα, μεταξύ Χούτου και Τούτσι.Στην Παλαιστίνη, οι συγκρούσεις μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων είναι σχεδόν καθημερινοί, γεγονός που θεωρείται ως η σημαντικότερη απειλή για την παγκόσμια ασφάλεια, καθώς οι συνέπειες της αραβοϊσραηλινής διένεξης υπερβαίνουν κατά πολύ την τοπική του εμβέλεια.
Η Τσετσενία, αποτελεί από το 1991 διαρκή εστία έντασης, ενώ η προσπάθεια τόσο ετών να επανέλθει και πάλι η περιοχή στη ρωσική «αγκαλιά», έχει ήδη κοστίσει δύο πολέμους, από το 1994 και βομβιστικές επιθέσεις και ομηρίες, από τη μεριά των Τσετσένων, όπως αυτές στο θέατρο της Μόσχας, το 2002 και στο σχολείο του Μπεσλάν, το 2004.Στην Αλγερία, ο κύκλος αίματος που άνοιξε το 1992, με την ακύρωση των εκλογών, που επιβεβαίωναν την κυριαρχία του Στρατού Ισλαμικής Σωτηρίας, συνεχίζεται έως σήμερα, καθώς η κρατική χορήγηση αμνηστίας που δόθηκε στους αντάρτες, φαίνεται πως δεν τους έπεισε για να απομακρυνθούν από τις ορεινές περιοχές της χώρας και να σταματήσουν να πραγματοποιούν επιθέσεις, κυρίως προς τον άμαχο πληθυσμό.
Στη Σομαλία, από το 1992 επικρατεί καθεστώς αναρχίας, καθώς αντάρτες, πολέμαρχοι, ισλαμιστές, αυτονομιστικά κινήματα, αποσχιστικές ομάδες, προσωρινές κυβερνήσεις, ο πρόεδρος της χώρας και μια αποτυχημένη αμερικανική παρέμβαση το 1993, έχουν δημιουργήσει μια χαοτική κατάσταση.Τέλος, στη Σρι Λάνκα, κυβερνητικές δυνάμεις και αυτονομιστές Ταμίλ μάχονται ανοιχτά από το 1983, σε έναν εμφύλιο που μοιάζει να μην έχει τέλος…
Και όλα αυτά φυσικά με την ανοχή του ΟΗΕ και των υπερδυνάμεων. Ας είναι καλά το εμπόριο όπλων... Γιατί αυτά πληρώνονται, οι ανθρώπινες ζωές όμως όχι...
Στον πίνακα που ακολουθεί, μπορείτε να δείτε της απώλειες του πολέμου, στις 10 αυτές εμπόλεμες ζώνες, έτσι όπως δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Men", το Φεβρουάριο του 2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου