Δύο νύχτες, για δύο ανθρώπους… Η πανσέληνος του Αυγούστου που συνέπεσε με τη βροχή των περσίδων, με βρήκε σε ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριουδάκι, κάπου στην Ήπειρο। Την απόλαυσα πάνω σε ένα κάστρο, παρέα με δυο- τρεις άγνωστες παρέες, οι οποίες ήρθαν να απολαύσουν το υπέροχο αυτό φαινόμενο।
Δίπλα μου ένα ζευγαράκι κοιτούσε το φεγγάρι και ονειρευόταν το κοινό τους μέλλον, κάποιοι άλλοι συζητούσαν χαμηλόφωνα- για να μην χαλάσουν τη μαγεία της βραδιάς- για την οικονομική κρίση που χτύπησε και το δικό τους σπιτικό και μία παρέα τεσσάρων ατόμων κοιτούσε αμίλητη τον ουρανό, ταξιδεύοντας ίσως σε άλλους γαλαξίες…
Δύο νύχτες, για δύο ανθρώπους… Κι αν τα χάσαμε όλα στη χώρα μας, αν κάποιοι βάλθηκαν να μας ποδοπατήσουν, αυτό που μένει στον Έλληνα είναι η αξιοπρέπειά του και το δικαίωμά του να ονειρεύεται… Κάτι τέτοιες νύχτες η Ελλάδα την πάει την φεγγαράδα…
